Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Είναι απόφοιτος του τμήματος Εφαρμοσμένων και Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., από το εργαστήριο του Δημήτρη Κοντού (1987-1993).
Από το 1985, ξεκίνησε τον μεγάλο κύκλο της δουλειάς του, στον οποίο χρησιμοποίησε ως βασικό δομικό στοιχείο τις αρμονικές αναλογίες που προκύπτουν από την χρυσή τομή. Το 1998 προσθέτει στις μελέτες του την προοπτική της αναμόρφωσης, όπου τις ολοκληρώνει το 2004. Από το 2006 μέχρι και σήμερα ασχολείται με την δουλειά που παρουσιάζεται εδώ με τον γενικό τίτλο ‘’Unplugged’’ και που πρώτη φορά προτίθεται να εκθέσει.
Πρόκειται για συνθέσεις με κάρβουνο, πάνω σε καμβά ειδικής προετοιμασίας που έγινε από τον ίδιο. Παράλληλα, τα τελευταία είκοσι χρόνια διδάσκει σχέδιο και χρώμα σε υποψήφιους φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει πάρει μέρος σε πέντε ομαδικές εκθέσεις στο παρελθόν, δίνοντας δείγμα των μελετών του. Μια από αυτές ήταν το 1987 στο Βελλίδειο Ίδρυμα Θεσσαλονίκης. Το 2011 συμμετείχε στην ART - ATHINA, Διεθνή Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης, με το έργο “Guartet” σε συνεργασία με την gallery Tsatsis Projects - Art Forum.

Στη βασιλόπιτα της τέχνης υπάρχει ένα φλουρί για όλους. Αρκεί να ψάξει ο καθένας ανάλογα με την παιδεία ή τις αντιλήψεις του. Μακριά όμως από δογματισμούς ή αφελείς ματαιοδοξίες. Εφόσον αποδείχτηκε πλέον πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος συντηρητισμός από την ακαδημία του μοντέρνου και τη συμπεφωνημένη, λόγω αγοράς, αβανγκάρντ. Στη σύγχρονη τέχνη περισσότερο από τα έργα κοιτάμε τον εαυτό μας που κοιτάει.
Ευτυχώς! Παρακολουθούμε δηλαδή τις αντιδράσεις μας εμπρός στο ανοίκειο ή το άγνωστο. Ελέγχουμε το πώς συνήθως διαβάζουμε την πραγματικότητα μέσα από τα κλισέ. Έτσι, οι μηντιακές εικόνες συχνά μας καθοδηγούν ως προς την «κατανόηση» ενός έργου τέχνης, εφόσον η τηλεόραση, με ευθύνη όλων μας, έχει καταστεί το ουσιαστικό «σχολείο» αισθητικής αγωγής και κοινωνικών συμπεριφορών.
Η τηλεόραση παράγει πρότυπα και θα ήταν αφέλεια ή υποκρισία να τα παρακάμψουμε. Η ζωγραφική παρά την διαχρονική γοητεία της βολεύεται σε μια δεύτερη θέση. Μήπως θα έπρεπε να αντιδράσουμε; Οι τεράστιες σχεδόν μπαρόκ συνθέσεις του Σάββα Πουρσανίδη συνιστούν μια τέτοια πρόταση για αντίδραση κυρίως λόγω του οπτικού σοκ που δημιουργούν.
Η σύγχρονη τέχνη θέλει –πρέπει– να πάρει θέση και να μας ωθήσει να δούμε την εικόνα του κόσμου κριτικά, να ανακαλύψουμε τις κρυμμένες ερμηνείες του αμφισβητώντας τις παγιωμένες μας ασφάλειες. Να μη φοβόμαστε τον σαρκασμό για τη γελοιότητα που μας περιβάλλει αλλά τη γελοιότητα την ίδια. Αυτό συνιστά μιαν ανοιχτή πρόκληση καθιστώντας τον θεατή συνένοχο του δημιουργού. Ιδού μια καινούρια, όσο και δύσκολη, ελευθερία.